Opis:

Publikacja przedstawia wszystkich poświadczonych w źródłach pisanych władców słowiańskich na Połabiu, rządzących plemionami, księstwami, królestwami, okręgami grodowymi czy też poszczególnymi grodami w okresie od 631 do 1168 roku, czyli przez ponad pięćset lat z okładem. Jest to pierwsza pozycja na ten temat w literaturze w tej formie – pierwszy pełny poczet władców Połabia, zbiór biografii wzbogaconych o dodatkowe elementy encyklopedyczne i fakty historyczne, uzupełniony ilustracjami i mapami.

Główna część książki podzielona jest na cztery podrozdziały, każdy poświęcony kolejnym władcom: Serbo-łużyczan, Wieletów, Obodrytów i pozostałych, występujących w pojedynczym, odosobnionym lub nie wyjaśnionym kontekście historycznym, w tym ostatniemu wolnemu księciu wyspy Rugii. Kolejność nie jest przypadkowa. Jako pierwszy wszedł na karty historii w 631 roku władca serbskiego plemienia osiadłego nad rzeką Soławą (niem. Saale), książę Derwan. Ostatnim władcą Brenny (niem. Brandenburg), byłej stolicy Księstwa Stodorańskiego był do roku 1157 Jaksa z Kopanika. Ostatnim władcą wolnego Księstwa Obodrytów był Niklot do 1160 roku. Ostatnim władcą wolnej Rugii, który dał się się ujarzmić w 1168 roku podczas najazdu na wyspę i zniszczenia Arkony przez Duńczyków, Pomorzan i Obodrytów był Ciesław. Stąd wzięła się rozpiętość czasowa w tytule książki: 631-1168. Do pocztu nie wliczyłem władców którzy nie byli pochodzenia połabskiego. Z tego powodu odpadli książęta zachodniopomorscy, którzy po zdobyczach Bolesława Krzywoustego na Połabiu po 1120 roku panowali nad częścią plemion wieleckich. Z tego samego powodu odpadł duński poszukiwacz wakującego tronu Knut Lavard, który słono zapłacił niemieckiemu królowi Lotharowi III za posiadanie nielegalnego w tym przypadku tytułu władcy Obodrytów – taki handel cudzą własnością.