Opis:

W dniu 14 sierpnia 1018 roku wielki i bogaty Kijów, stolica Rusi, otworzył pokornie bramy przed wojskiem polskim i poddał się Bolesławowi Chrobremu. Wydarzenie to było ukoronowaniem błyskawicznej wyprawy kijowskiej polskiego księcia.
Polskie siły zbrojne wspomagane kontyngentami jazdy z Niemiec i Węgier wyruszyły w połowie lipca na wschodnią granicę Polski dla odparcia prób najazdu ze strony Rusi Kijowskiej. Dowodzący sunącą od wschodu agresją wielki książę Jarosław I Mądry zawarł w 1017 roku pakt niemiecko-ruski mająca na celu zniszczenie monarchii piastowskiej. Był to pierwszy w historii sojusz Niemców z protoplastami Rosji skierowany przeciwko Polsce – ostatnią próbą w tym kierunku był pakt Ribbentrop-Mołotow z 1939 roku. Jarosław Mądry wykorzystał zaangażowanie większości polskich oddziałów w odparciu niemieckiego najazdu od zachodu i zaatakował Polskę „w plecy”, od wschodu. Na szczęście najazdowi oparła się mężnie nadgraniczna warownia Brześć i pochód wojsk ruskich utknął w miejscu. Tymczasem Bolesław Chrobry rozprawił się doszczętnie z Niemcami, pokonał ich w bitwach, odparł bohatersko oblężenie Niemczy i rzucił cesarza Henryka II militarnie na kolana. W styczniu 1018 roku zawarł w Budziszynie bardzo korzystny dla strony polskiej pokój z Niemcami. Tym samym niemiecko-ruski pakt z 1017 roku stracił prawo bytu lecz zanim fakt ten dotarł do Jarosława Mądrego, wojsko polskie zbliżało już się do granicy. Oficjalnie za powód wyprawy podano chęć osadzenia na tronie kijowskim wygnanego uprzednio Światopełka, zięcia Chrobrego i uwolnienie z ruskiej niewoli żony wygnańca a nieznanej z imienia córki polskiego władcy. Pod twierdzą Wołyń nad Bugiem doszło do krwawego starcia obu stron. Po stronie Rusi Kijowskiej stały tysiące wojowników ruskich i wareskich – ponieważ Jarosław Mądry był potomkiem Waregów, czyli szwedzkich wikingów, nie dziwi zatem udział skandynawskich wojowników w jego armii. Bolesław Chrobry przyprowadził kwiat polskiego rycerstwa, doświadczonego i zaprawionego w ostatnich długoletnich bojach z Niemcami. Cesarz Henryk II oddał mu do dyspozycji 300 rycerzy saskiej jazdy ciężkozbrojnej, których widok po polskiej stronie wprowadził zaniepokojenie w szeregach ruskich zastępów, wszak byli to ich dotychczasowi „sojusznicy”. Rozgorzała zacięta i krwawa bitwa w której oręż polski odniósł wspaniałe zwycięstwo rozgramiając całkowicie wojsko Rusi Kijowskiej. Jak to później podkreślił w kronice Jan Długosz rzeka Bug spłynęła „czarniawą wodą” zabarwiona, z powodu wielkiej ilości krwi padłych tam w boju ruskich wojowników. Natychmiast po zwycięstwie Chrobry pociągnął dalej, na Kijów, zdobywając po drodze szereg grodów. Niebawem, 14 sierpnia 1018 roku dotarli pod Kijów, oblegany od jakiegoś czasu przez sprzymierzeńców Chrobrego w tej wojnie, wojowników Pieczyngów. Na widok wojsk wojsk polskich mieszkańcy Kijowa stracili wszelką odwagę i otwarli pokornie bramy korząc się przed wkraczającym Bolesławem Chrobrym. Jak to ujął Gall Anonim „Od tego czasu Ruś długo płaciła daninę Polsce”. Zdobyciem Kijowa i pokonaniem Rusi Kijowskiej Chrobry roztrzaskał ostatecznie kleszcze ściskające młode państwo polskie z dwóch stron, Niemcy od zachodu i Ruś Kijowską od wschodu.